„Homo agens Stanisława Vincenza” jest hasłem wywoławczym, które zostało zainspirowane współczesnym doświadczeniem pandemii jako czasu wymagającego działania. Dystans społeczny, izolacja i lockdown stały się udziałem większości ludzi na świecie, a jednocześnie wszyscy byliśmy i jesteśmy świadkami spektakularnej i poruszającej aktywności jednostek, grup zawodowych i społeczeństw.

Co zapamiętamy z tych przeciągających się miesięcy zarazy? Czego się dowiemy o sobie i ludzkich wspólnotach?

Czy dzięki pandemii możemy inaczej spojrzeć na doświadczenia naszych przodków oraz Innych – w przeszłości lub w teraźniejszości dziejącej się lub wypartej/wypchniętej poza horyzont naszej egzystencji? Ile z aury zarazy potrafimy dostrzec w wojnie, czystkach etnicznych, emigracji, uwięzieniu i wykluczeniu?

W głównym kręgu naszych zainteresowań pozostaje biografia oraz spuścizna pisarska i myślowa Stanisława Vincenza – autora i filozofa wiążącego pojęcie wolności z działaniem.

Proponujemy ukierunkowaną, choć przecież niezawężoną, lekturę Połoniny, Powojennych perypetii Sokratesa, Dialogów z Sowietami, esejów, brulionów i korespondencji, aby usłyszeć raz jeszcze głos Vincenza, który był świadkiem i uczestnikiem kilku dziejowych przełomów i dramatycznych procesów społecznych: rewolucji przemysłowej w Karpatach Wschodnich, narodzin nacjonalizmu niszczącego tkankę wspólnot lokalnych, obu wojen światowych, Zagłady, emigracji i osamotnienia. Czy spójność tego pisarstwa potwierdza się w sferze programu etycznego wpisanego w dokumenty życia osobistego i literacką fikcję? Dokąd sięgają korzenie Vincenzowskiego imperatywu działania i czym się kieruje jego homo agens? Co jest istotą „słowa dla świata” wpisanego w wielokulturową i wielojęzyczną tetralogię huculską?