SŁABODA RUNGURSKA

Urodził się 30 listopada 1888 roku blisko Huculszczyzny,

w Słobodzie Rungurskiej położonej na poziomie około

450 m n.p.m., oddalonej od Kołomyi o 22,5 kilometra. Nie

było tam miejsca na szczęśliwe dzieciństwo. Zaledwie 9 lat

wcześniej, w 1879 r. z wykonanych w dolinie Słobody

odwiertów trysnęła ropa, w 1880 roku po raz pierwszy

zastosowano do wiercenia maszynę parową, jeden po

drugim powstawały nowe szyby. Produkcja szybko rosła

od 30 tysięcy baryłek w 1881 r. do 200 tysięcy w 1885.

Była to jedna z największych kopalni ropy naftowej

w Europie, a tym samym – przez zatrudnienie ponad

siedmiu setek nafciarzy – okolica gęsto zaludniona. Na

powierzchni 160 mórg stanęło 150 szybów wydobywczych

o głębokości od kilkunastu do 380 metrów, były zabudowane

i „przedstawiały się jak drewniane wieże do 9 metrów

wysokości”. Przeciętnie jeden szyb na morgę, na kwadracie

o boku 75–80 metrów.

Może należy wierzyć popularnemu publicyście i pisarzowi

Józefowi Rogoszowi, który w 1886 r. odwiedził Słobodę

i ciekawym czytelnikom „Ateneum” zdawał sprawę

z „chrześcijańskiego” porządku, jaki tam panował. A może

więcej prawdy tkwi w relacji księdza Jana Badeniego,

który „galicyjską Pensylwanię, galicyjskie Baku” widział

na początku lat dziewięćdziesiątych tamtego stulecia.

Najpierw zobaczył „las kilkuset wież wiertniczych” na tle

dziewiczego boru i malowniczo rozpostarte „pańskie wille